Enn eitt árið rennur hann upp sá dagurinn sem ég fagna ári í viðbót, án þess að þurfa að leita eftir lausn inn í áfengisþokuna eða annarra boðbreytandi efna.

Er um borð í skipi mínu í Aberdeen.

Þakklætið er mér ofarlega í huga.  Að þurfa ekki að kvíða næsta degi, að geta verið frjáls undan öllum þessum ógeðslegu tilfinningum sem stjórnuðu minni líðan og annara í kring um mig, er svo ótrúlega magnað.

Vitanlega færir lífið manni verkefni eftir sem áður. Misjafnir dagar mæta manni. En að takast á við þau verkefni með vopnum 12 sporanna og ekki minnst að þurfa ekki að dveljast í angist og kvíða löngum stundum, er ekki sjálfsagt. Maður verður að viðhalda því sjálfur. Mæta öðrum ölkum og velja sér viðfangsefni og aðstæður sem eru manni hollar, þegar það er hægt.

Áður hrundi heimurinn ef ég mistti úr eitt kvöld á galeiðunni eða „úti á lífinu“ eins og það kallast. En nú hef ég verið fjarverandi í 17 ár og sakna einskis.

Það að vera edrú hefur ekkert með gáfur, greind, dugnað eða hetjuskap að gera. Heldur er viljinn allt sem þarf. Löngunin til að hætta að drekka. Fúslekinn að horfast í augu við eigið sjálf með kostum og göllum. Og að taka leiðsögn þeirra sem hafa gengið sömu leið.

Ég vil meina að sporið sem ég tók fyrir 17 árum hafi verið gæfuspor.

Ég hvet allar manneskjur sem hafa misst stjórn á lífinu og tekið á flótta inn í áfengisþokuna að leita að fúsleikanum í hjarta sínu og taka í útrétta hönd samtakanna sem bjóða upp á 12 sporin. Þau sporin eru leiðin til lífsins frá dauðanum. Flóknara er það ekki.

Ég hlakka til að takast á við þetta líf á lífsins forsendum.

Takk fyrir mig J

Einar Örn Einarsson

Fimmtán ár í frelsi.

Fallegur var morgunn hér í Pattaya hæðum í Thailandi.  Sólin skein í heiði og dagurinn í vændum. Þegar líða tók á morguninn fóru þung regnský að láta á sér bæra.  Þrumur í fjarska og nálguðust hver af annari. Sólin hvarf bak við sortann. Þrumurnar ágerðust og eldingum sló niður afar nærri, nokkrum sinnum náði ég vart að byrja að tekja upp í 1. Svo opnuðust gáttir himins og steypiregn. Nú rétt eftir hádegið hefur stytt upp og birtan færist yfir á ný. Framundan er síðdegið allt og svo kvöldið allt þar á eftir.

Í dag eru  15 ár síðan ég og Bakkus konungur skildum að skiptum. Veðurfar dagsins er eins og lýsing á lífi mínu.  Sem betur fer stytti upp. Hef verið hugsi um þetta líf mitt við þessa vörðu á þroskaleið minni. Vildi ég hafa gert þetta öðruvísi ? Svarið er Nei.

Það að hafa brotist í gegn um brimgarð breytir lífi manns og gildismati. Það að hafa haft dauðann svo nálægan og ógnandi nánast bíðandi við næstu horn og svo að komast  í skjólið. Það sem gerir þetta skjól svo sérstakt að maður verður að halda því við svo að það haldi vörnunum. Það varir aldrei lengra en sem nemur því sem maður leggur í að viðhalda því. Til þess þarf ég að viðhalda auðmýkt minni og eins að halda vitundarsambandi við hinn undursamlega mátt sem gefur okkur lífsorkuna, sami máttur og gefur lífríkinu og sköpunarerkinu öllu lífsneistann. Eins þarf ég að vera í föruneyti annarra í sömu sporum og gefa af mér og deila þeirri lausn sem okkur er gefin.

Það að vera fangi eigin hugsana, ótta við álit annara og lifandi hinum lamandi ótta, ásamt þráhyggjunni,  eru nokkrar af rótum sjúkdómsins  alcoholisma.  Eina sem slær á þetta ömurlega ástand er að "fá sér" til að gleyma, til að deyfa, til að komast í  gegn um þennan ömurleika. En það sem við gerum okkur ekki grein fyrir er sú staðreynd að lausnin "að fá sér " gerir hlutina enn verri. Sú vegferð er dauðans alvara og endar í einu af tvennu, geðveiki eða dauða.

Svo er það hin raunverulega lausn. Hún krefst þess eins að maður verður að vilja þiggja hana sjálfur.  Hún felst í því að gefa sig á vald þeirri staðreynd að við erum einn dropi í hafinu, sandkorn í eilífðinni. Sjálfshyggjan verður að hverfa. Við erum partur af heild og sú heild sem býður fram lausnina leiðir mann, ef maður þiggur, sporaleiðina. Þvílíkur léttir að finna að það er í raunninni allt í lagi. Dagarnir þurfa ekki að vera í endalausum bardaga og átökum. Það eina sem þarf er að slappa tökunum og horfast í augu við lífið á lífsins forsendum. Þetta er fjöregg sem okker er gefið og okkar að varðveita og gefa áfram.

Líf mitt tók algjörum stakkaskiptum. Í dag á ég líf sem ég þorði ekki einu sinni að láta mig dreyma um áður. Ég elska og er elskaður og er svo sannarlega blessaður. Ég get verið með fólki og get unnið með fólki átakalítið.  Yfirborðslegt líf og glansmyndir heilla mig ekki. Það að eiga ró í sálinni og frið í hjartanu er öllu öðru dýrmætara. Gildi hinna sönnu vina er gulls virði.

Þakklæti og auðmýkt er mér efst í huga. í dag. Það er mér hollt að vera hérna einn í dag. Pongsi minn er heima á Íslandi að vinna. En við erum alltaf saman þrátt fyrir að höf og álfur skilji að, eins og lífi okkar er háttað vegna vinnu og aðstæðna.  En í einverunni getur maður óáreitt skoðað sig og speglað. Fer svo á leynifélagsfundinn minn í heimadeildinni minni hér í Pattaya og tek á móti 15 ára peningnum. Tákn um að lausnin virkar.

Það er til lausn !

Örfáar þrumur heyrast í fjarska. Fuglasöngurinn hefur náð yfirhöndnni og sólargeislanrir speglast á flísunum á veröndinni. Það er stytt upp. Fallegur eftirmiðdagur í vændum sólarhringurinn rétt rúmlega hálfnaður. Fyrirheit um góða hluti. Lífið er yndislegt!

Takk fyrir mig.

Fékk eftirfarandi sent á FB síðu mína frá góðum félaga Sigvalda Torfasyni vélstjóra:

"Einar! Ég fann þessa skýrslu eftir smá Googl. Hún sýnir okkur að ráðamenn hafa verið vakandi yfir því að hafa allt í lagi á pappírunum en minna hefur orðið um efndir á útgáfu á fullnægjandi sjóferðabók. Nú eru rúmlega 41 ár síðan samþykktin tók gildi hér á landi. Spurning hvort þeim takist að draga lappirnar og drolla með framkvæmdina fram hálfrar aldar afmæli undirskriftar :-) Convention concerning Seafarers National Identity Documents, C 27/1970. Kom til framkvæmda 19. febrúar 1961. Hefur gildi gagnvart Íslandi frá 21. október 1971.
----------------------------------------------------------------
131. löggjafarþing 2004–2005.
Þskj. 865 — 577. mál.
Skýrsla
félagsmálaráðherra, Árna Magnússonar, til Alþingis um 89. , 90., 91. og 92 Alþjóða­vinnu­mála­þingin í Genf 2001–2004.
(Lögð fyrir Alþingi á 131. löggjafarþingi 2004–2005.)
…
Samþykkt nr. 185, um persónuskírteini sjómanna, var afgreidd á Alþjóðavinnu­mála­þinginu 2003 og kemur í stað samþykktar ILO nr. 108 frá árinu 1958 um sama málefni. Nýja samþykktin gerir meiri kröfur en áður voru gerðar og henni er ætlað að tryggja sjómönnum nauðsynlegt ferðafrelsi og útgerðum athafnafrelsi á tímum hryðjuverka og ýmissa ferðahindrana.
...
Nefnd um persónuskírteini sjómanna.

Ný samþykkt var afgreidd, nr. 185, um persónuskírteini sjómanna. Hún kemur í stað samþykktar ILO nr. 108 frá árinu 1958 um sama málefni. Nýja samþykktin gerir meiri kröfur en áður voru gerðar. Henni er ætlað að tryggja farmönnum nauðsynlegt ferðafrelsi og út­gerðum athafnafrelsi á tímum hryðjuverka og ýmissa ferðahindrana. Í samþykktinni eru settar fram meginreglur sem ber að fylgja við gerð og veitingu sjómannaskírteina. Ítarlegar tæknilegar útfærslur eru í viðaukum við samþykktina. Í samþykktinni eru sértök ákvæði sem heimila breytingar á henni með tiltölulega einföldum hætti. Á þann hátt verður í framtíðinni hægt að laga hana að breyttum kröfum og nýrri tækni. Helsta nýmæli þessarar sam­þykktar er að nýju persónuskírteinin munu geyma fingrafar og lífsýni eiganda. Gert er ráð fyrir að komið verði upp gagnagrunni sem aðildarríkin fái aðgang að, sérstökum tækjabúnaði til þess að lesa skírteinin o.fl., til þess að tryggja að farmenn geti farið frá borði hvar í veröldinni sem er án sérstaks landvistarleyfis og jafnframt að þeim sé heimilt að koma til og ferðast hindrunarlaust um lönd við áhafnaskipti. Allir fulltrúar Íslands, þ.e. frá ríkisstjórn, samtökum atvinnurekenda og launafólks, greiddu samþykktinni atkvæði sitt.

Samþykktin er birt með skýrslu þessari sem fylgiskjal V."

Stjórnvöld hafa vitað af þessu lengi.

Menn skrifuðu undir. Vitneskjan um þessi mál hefur legið fyrir lengi.

Ráðuneytisfólk sem hefur haft þessi mál á hendi hefur EKKI staðið sig í starfi. Höfum ekkert við þannig stjórnsýlu að gera.

Hver er það sem stoppar þetta? Svar óskast sem fyrst!

Strútsaðferðinn að stinga hausnum í sandinn er ákkúrat það sem menn virðast grípa mest til.

Hef verið hugsi hvað ef þetta hefði verið samþykkt sem varðar flugmenn?? Er andsi hræddur um að flugmenn hefðu gripið til aðgerða.

Nú eða ef þetta hefði átt að ná yfir diplómata. Er ansi hræddur um að því hefði verið kippt snarlega í liðinn.

Það sem er hrópandi staðreynd í þessu, er að fyrirlitningin í garð sjómanna í Íslenskri stjórnsýslu, er algjör. Nægir að fara yfir starfsmannalista gömlu siglingarstofnunar til að sjá hversu margir skip- og véstjórnarmenn eru þar við störf. Menn sem hafa sérþekkingu á viðfangsefninu. Nei þar flæða fræðingar um alla ganga, utan 2ja undantekinga.

Nú er lag, Viðhorfinu verður að breyta.
Fjölmiðlar byrji til dæmis á því að aðgreina fiskimenn frá farmönnum þegar þeir fullyrða um tekjur sjómanna og birtið upplýsingar af hæstlaunuðustu fiskimönnum á mestu aflaskipunum.
Það er greinarmunur á því að vera fiskimaður eða farmaður. Sjómaður er samheiti yfir tvær ólíkaar starfstéttir.

Störf farmanna í dag eru hátæknistörf í krefjandi umhverfi í offshore td. Eftirsótt þekking og reynsla og gefur af sér góðar tekjur.

Að stjórnvöld sjái ekki haginn í því að greiða fyrir slíku er með ólíkindum.

Það er eins og menn vilji ekki tekjur okkar inn í hagkerfið. Tekjur sem þar ekki að kosta neinu til, engin virkjun, ekkert umhverfismat, engin röskun. Við förum bara fram á að menn fari að samþykktum og spanderi í skitna sjóferðabók sem kostar brotabrot af umhverfismati einnar virkjunar.

Er ég á villigötum með þennan málflutning? Ég bara spyr.

Skrýtið að hugsa til baka í dag 26. maí 2012 til dagsins 26. maí 1999.

Sá dagur virðist í senn svo nærri og fjarri. Síðan þennan örlagaríka dag hefur líf mitt tekið algjörum umskiptum. Ég hefði aldrei trúað því á þeim tímapunkti að þróunin hefði orðið á þann veg sem raunin er.

Þegar fokið er í skjólin , hinn barmafulli bikar er tæmdur og barmar hans nagaðir þannig að blæðir undan við hverja snertingu, er vonin víðs fjarri. Veruleikinn er vanmetakennd, ótti og kvíði sem togast á í sálartetrinu. Hugsanirnar sem taka völdin í huganum eru á fleygiferð, líkt og á breiðtjaldi koma hugsanirnar fram í sífellu. Ekkert virðist geta stöðvað þetta nema eitthvað hugbreytandi efni, gjarnan í formi vökva eða tala ekki um huggunarrík lyf læknisins. Þá hægir á þessu um sinn, þar til óminnið tekur við. Það að flýja sjálfan sig inn í þoku vímunnar er ömurlegt.

Allt lífið hefur tekið mið af þessu. Allt miðað að því að geta á auðveldan hátt komist í gerfilausnina. Allar ástæður notaðar fyrir "einum köldum" sem varð sjaldnast einn.

Í veikum mætti reynir maður að stöðva þennan feril með ásetningi, í timburmönnunum og strengir þess heit að hætta þessu. En það hátíðlega heit varir vart daginn á enda. Þá hefur þráhyggjan tekið völdin á ný, breiðtjaldið hefur sýningar á enn einum þættinum af Einari ömurlega og til að geta slökkt á því er gripið til sömu vonlausu ráðanna. Einn kaldur bjór eða gin og tónik. Bara einn sko bara einn. En þráhyggjan hlustar ekki á það og óminnið er handan horns.

Þetta er svo ömurlegt líf. Depurðin og þunglyndið grafa sig inn í hugann. Leikarinn  nær að spila yfir þetta á köflum, sérstaklega í 3. glasa stemmingunni. En sá ofleikur virkar bara út á við, og aðeins um stund.

Ég hafði beygt inn í öngstræti. Framundan fór ljósasturunum fækkandi og aðeins myrkur í endanum, hvað í raun og sann beið í myrkvuðum enda strætisins vissi ég ekki, en ég vissi að það var ekki gott. Örvæntingin jókst. Yfirsnúningur. Stoltið, hrokinn og óttinn ekki gott veganesti... En góðu heilli þá gafst ég upp. Gat ekki meir. Var alveg búinn. Guð hafði rokið upp um rjáfur kirknnanna og ég hafði tekið við því hlutverki líka og bar krossinn og þyrnikórónuna í von um að aðrir sæu þjáningu mína og fórnir.

26 maí 1999 gafst ég upp. Ég leitaði til leynisamtakanna og bað um hjálp.

3 árum síðar tók ég ákvörðun um að fylgja þeim aðferðum sem koma frá sömu samtökum.

Á þessum tíma hef ég fengið gjörsamlega nýtt líf. Ég get ekki lýst því hvað er gott að komast út úr þessum myrkviðum. Og út í ljósið. Að geta lifað einn dag í einu í sátt við sig sjálfan. Minn æðri máttur kom inn í líf mitt að nýju. Hver hann er veit ég varla sjálfur, en ég veit hvað hann er, og það nægir mér.

Líf mitt er ævintýri líkast. Ég er svo óendanlega þakklátur. Í auðmýkt þigg ég það að lifa í náðum. Ég þakka mínum æðri mætti.  Ég þarf að halda mig í þessum farvegi. Sjúkdómurinn liggur í leyni og slær áður en varir. Það sem ég þarf að gera, einn dag í einu, er að viðhalda löngun minni til betra lífs og fylgja þessum einföldu reglum sem felast í lausninni. Og viðhalda vitundarsambandi mínu við minn æðri mátt og annað fólk sem lifir í lausninni.

Lífið er svo allt öðruvísi en ég hafði nokkurntíma planað og hugsað mér. Ég er á starfsvettvangi sem ég blómstra í og nýt í botn, í starfi sem ég hefði aldrei getað ímyndað mér fyrir 13 árum. Á líf sem gefur mér svo mikið. Er í sambandi sem er ekki á mínum sjálfhverfu forsendum heldur þar sem við báðir fáum rúm og tóm til að blómstra. Við eigum heimili í 2 heimsálfum og njótum beggja.

Allt er þetta hægt fyrir alla. Bara að þiggja þá lausn sem er í boði og að feta veg sem svo margir hafa gengið á undan. Veg sem er byggður á reynslu og æðri handleiðslu.

 Ef þú ert á þeim stað sem ég var á fyrir 13 árum þá er þér þessi leið fær, Bara að rétta út höndina og tala við eitthvert okkar í leynifélaginu. Við munum leiða þig. Það eina sem þú þarft að leggja til málanna er viljinn til að hætta, viljinn til að  fara út úr svartnættinu.

Takk fyrir mig.

Maðurinn veit að þjóðin öll vill fá svör. Hann veit það líka að fólkii blæðir eftir að sparifé þess var brennt á græðgishaugnum, hvar hann kynti manna menst undir.

Hann greinilega er eins og þeir sem lengst eru gengnir í sérplægninni.

Það er aumt að sjá að menn geti ekki unnt okkur alþýðu þessa lands að fá heiðarlegt uppgjör. Hann veit að með þessari hegðun sinni er hann að reyna að eyðileggja það að við getum sættst við þessi ósköp.

Hann undirstrikar það að hann traðkar ofan á þeim sem blæðir með þessari framkomu. Hann ræður til sín lögmann sem þekktur er af því að verja stórglæpamenn, það segir mér nóg.

Aumkvunarvert er að horfa upp á þessa niðurlægingu.

	Sigurður vill tryggingar
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt