Snúrublogg 17 ár edrú.

Enn eitt árið rennur hann upp sá dagurinn sem ég fagna ári í viðbót, án þess að þurfa að leita eftir lausn inn í áfengisþokuna eða annarra boðbreytandi efna.

Er um borð í skipi mínu í Aberdeen.

Þakklætið er mér ofarlega í huga.  Að þurfa ekki að kvíða næsta degi, að geta verið frjáls undan öllum þessum ógeðslegu tilfinningum sem stjórnuðu minni líðan og annara í kring um mig, er svo ótrúlega magnað.

Vitanlega færir lífið manni verkefni eftir sem áður. Misjafnir dagar mæta manni. En að takast á við þau verkefni með vopnum 12 sporanna og ekki minnst að þurfa ekki að dveljast í angist og kvíða löngum stundum, er ekki sjálfsagt. Maður verður að viðhalda því sjálfur. Mæta öðrum ölkum og velja sér viðfangsefni og aðstæður sem eru manni hollar, þegar það er hægt.

Áður hrundi heimurinn ef ég mistti úr eitt kvöld á galeiðunni eða „úti á lífinu“ eins og það kallast. En nú hef ég verið fjarverandi í 17 ár og sakna einskis.

Það að vera edrú hefur ekkert með gáfur, greind, dugnað eða hetjuskap að gera. Heldur er viljinn allt sem þarf. Löngunin til að hætta að drekka. Fúslekinn að horfast í augu við eigið sjálf með kostum og göllum. Og að taka leiðsögn þeirra sem hafa gengið sömu leið.

Ég vil meina að sporið sem ég tók fyrir 17 árum hafi verið gæfuspor.

Ég hvet allar manneskjur sem hafa misst stjórn á lífinu og tekið á flótta inn í áfengisþokuna að leita að fúsleikanum í hjarta sínu og taka í útrétta hönd samtakanna sem bjóða upp á 12 sporin. Þau sporin eru leiðin til lífsins frá dauðanum. Flóknara er það ekki.

Ég hlakka til að takast á við þetta líf á lífsins forsendum.

 

Takk fyrir mig J

 

Einar Örn Einarsson